Het blijft onderwerp van gesprek; veiligheid op de werkvloer. En het blijft en blijkt ontzettend moeilijk om daarover in gesprek te gaan met elkaar. Want wat voor de één een grapje is, kan door de ander als ontzettend kwetsend ervaren worden. Waarom spreken we elkaar daar zo weinig op aan? En als we dat dan toch proberen, hoe reageren we dan?
Niet alleen wanneer de opmerking over jou gaat. Maar wat kun je doen als je het ziet gebeuren? Durf jij je collega aan te spreken op dat grapje? Of vraag je later aan je collega wat deze opmerking met hem of haar gedaan heeft?
De opmerking 'tegenwoordig kun je helemaal niets meer zeggen' komt de afgelopen periode vaak voorbij. Jammer, en wat mij betreft een gemiste kans. Vraag eens aan je collega of jouw grapje oké was voor hem of haar. Spreek periodiek in een overleg met elkaar over gezamenlijke normen en waarden. Wat vinden we belangrijk, hoe gaan we met elkaar om en vinden we het oké dat we elkaar aanspreken op gedrag?
We hebben namelijk allemaal een rol
Je hoeft echt niet altijd sympathie te voelen voor degene voor wie je op komt, maar wel empathie. Je hoeft in zo’n geval geen partij te kiezen, maar je kunt wel invoelen. Hoe je dat doet? Stel gewoon eens een vraag.
'Ik heb gezien wat er net gebeurde, ben je oké?' Of: 'Mag ik vragen waarom je dat grapje net gemaakt hebt?'
We zijn samen verantwoordelijk voor de veiligheid op onze werkvloer. En dat betekent dus ook dat we gezamenlijk bijdragen aan de onveiligheid die soms ervaren wordt.
Ik daag je dan ook uit om kritisch naar jezelf te blijven kijken en ook naar die ander.
Want we hebben echt allemaal een rol!